- Najogólniej mówiąc, to poezję. - odpowiedziała uprzejmie - ale ostatnio zainteresowałam się angielskimi dramatami, z kolei jeszcze tydzień temu stawiałam na holenderskich prozaików. Mój gust jest taki zmienny... Trudno za nim nadążyć.
Veronique była niesamowicie oczytaną osobą. W swoim dość długim życiu przeczytała tyle książek, że gdyby je wszystkie zebrać, pewnie powstałaby niewielka biblioteka. Kiedyś dziewczyna rozważała podjęcie pracy w takim miejscu, ale wkrótce potem pokochała kwiaty i przyrodę, postanawiając otworzyć własną kwiaciarnię.

To także było ciekawe zajęcie. Ale Vera raczej wolała czytać i zajmować się ogrodem. To były jej ukochane zajęcia.
- Bardzo ciekawe... - skomentowała z uprzejmością - och, bardzo chętnie. Poznałyśmy się czystym przypadkiem, Marika obecnie zajmuje się pracą w tutejszej szkole. Jest z pewnością żywsza ode mnie, chyba nasza przyjaźń polega na zasadzie kontrastu.
Uśmiechnęła się szczerze.

No tak, takie zawody dla wampirów były bardzo trudne. Szczególnie wtedy, gdy brakowało samokontroli. Veronique nigdy nie miała z tym problemu, no może na początku swojego wampirzego życia. Później wszystko wróciło do normy.
- Jest dyrektorką i nauczycielką muzyki. - odpowiedziała Veronique. Przez chwilę patrzyła na wszystkie zebrane kwiaty, uśmiechając się lekko.
Później przeniosła wzrok spowrotem na swoją towarzyszkę.

Kolejny uśmiech.
- Rozumiem. Ja kocham swoją pracę, chociaż dawniej chciałam zostać bibliotekarką. - powiedziała spokojnie. A jej życie, cóż... Było długie.
Veronique często jednak tęskniła za byciem człowiekiem. Chociaż przejście do wampirów uczyniło z niej - spójrzmy prawdzie w oczy - kogoś lepszego. Gdy była człowiekiem, wszyscy postrzegali ją, jako chorą umysłowo dziewczynę, z którą nie warto mieć nic wspólnego. Teraz czuła się szanowana, a choroba jakimś cudem zniknęła.

Veronique też zawsze marzyła o dziecku. I normalnej, szczęśliwej rodzinie. Szkoda, że już tego nie doświadczy. Czasem łapała się na tym, że żyła marzeniami, a nie rzeczywistością. To było bolesne, no ale cóż.
- Chciałabym mieć dzieci. - powiedziała, lekko rozmarzonym głosem. Ale cóż, nigdy ich nie będzie mieć i koniec kropa.

- Cóż. Może kiedyś... - odparła, niezbyt pewna swoich słów. Dobrze, że się nie starzała. Wciąż będzie mieć dwadzieścia siedem lat.
I tak w wieczność... To była dla niej kolejna wada bycia wampirem. Vera po prostu była wyjątkowa i nie mogła się czasem pogodzić z faktem, że nigdy nie doczeka się białych włosów na głowie... Ale z czasem powinna do tego przywyknąć.
- Będę się bynajmniej starać o adopcję. Myślę, że jestem na to gotowa. - dodała z uprzejmym uśmiechem. To była prawda.